Cukrzyca typu 3

Cukrzyca typu 3 jest podobna do innych postaci tej choroby. Inne są jednak jej przyczyny. To cukrzyca wtórna, która jest wynikiem innych schorzeń prowadzących do uszkodzenia trzustki lub zaburzenia jej działania. Sprawia spore problemy w diagnostyce. 

Cukrzyca typu 3 – krótka charakterystyka

Cukrzyca typu 3 to szczególna forma cukrzycy, a więc przewlekłej choroby metabolicznej, której podstawą jest zaburzenie gospodarki węglowodanowej. Ma związek z niedostateczna produkcją insuliny lub z niewrażliwością ludzkiego organizmu na jej działanie.  O cukrzycy typu 3 mówi się dopiero od jakiegoś czasu. 

Cukrzyca typu 1 jest efektem niedoboru insuliny. Dochodzi do niego w efekcie zniszczenia lub dysfunkcji komórek beta trzustki. Chorobę tę często wywołują procesy autoimmunologiczne. Rozwijać się może już w dzieciństwie. 

Cukrzyca typu 2 jest efektem obniżonej wrażliwości tkanek na działanie insuliny. Dochodzi wówczas do zaburzenia metabolizmu cukrów. Przyczyny cukrzycy typu 2 są różne, ale wymienić tutaj trzeba otyłość. Rozwija się ona w średnim lub podeszłym wieku. 

Cukrzyca typu 3 to cukrzyca wtórna. Jest efektem innych schorzeń lub skutkiem ubocznym stosowania niektórych leków.

Cukrzyca typu 3 – przyczyny

Cukrzyca typu 3 może mieć różne przyczyny. Są to schorzenia prowadzące do uszkodzenia miąższu trzustki, urazy, zaburzenia hormonalne itd. Wśród chorób, które mogą skończyć się cukrzycą tego typu wymienić należy:

• ostre i przewlekłe zapalenie trzustki, które bywa efektem nieodpowiedniej diety, palenia papierosów, nadużywania alkoholu,
• nowotworów trzustki,
• mukowiscydozy, która ma podłoże genetyczne i objawia się wielonarządowo,
• hemochromatozy, która jest warunkowana genetycznie i cechuje się nadmiernym wchłanianiem żelaza. 

Cukrzycę typu 3 powodować też mogą niektóre leki:

• glikokortykosteroidy o działaniu przeciwzapalnym,
• tiazydy, a więc środki moczopędne wykorzystywane przy leczeniu nadciśnienia tętniczego,
• interferon A podawany w celu zwiększenia odpowiedzi układu odpornościowwgo.

Cukrzycy typu 3 sprzyjać mogą pewne zaburzenia hormonalne:

• zespół Cushinga,
• zespół Conna,
• nadczynność tarczycy,
• akromegalia,
• guz chromochłonny. 

Cukrzyca wtórna rozwinąć się może po całkowitym lub częściowym usunięciu trzustki. 

Cukrzyca typu 3 – objawy

Objawy cukrzycy wtórnej mają związek z nadmiarem glukozy we krwi. Wyglądają podobnie jak w przypadku pozostałych typów cukrzycy. Są to:

• wzmożone pragnienie i uczucie suchości w ustach,
• nadmierne oddawanie moczu (poliuria),
• duży apetyt, ale bez przybierania na wadze,
• wysuszenie skóry,
• zmęczenie, apatia, rozdrażnienie,
• bóle kończyn dolnych,
• pogorszenie widzenia,
• zaburzenia erekcji u mężczyzn. 

Objawy cukrzycy wtórnej  nie są zbyt charakterystyczne. Dlatego nie jest ona często odpowiednio diagnozowana, co utrudnia wdrożenie skutecznego leczenia. Często choroba ta rozwija się w sposób mało zauważalny.

Cukrzyca typu 3 – leczenie

Leczenie cukrzycy typu 3 nie jest łatwe, co wynika z problemów z jej diagnozowaniem i nie tylko. Czy jest to schorzenie uleczalne? Sporo zależy od chorób, które mu towarzyszą.  Przykładowo rokowania w przypadku raka trzustki nie są zbyt optymistyczne. 

W przypadku cukrzycy wtórnej stosuje się różne leki:

• metfrominę, która jest często lekiem pierwszego wyboru, hamuje ona produkcję glukozy w organizmie,
• sulfonylomocznik, który ogranicza syntezę glukozy i zwiększa produkcję insuliny,
• leki inkretynowe, które blokują produkcję glukozy,
• flozyny ułatwiające wydalanie cukru razem z moczem. 

Jeśli trzustka jest niesprawna lub zniszczona, nie jest w stanie samodzielnie produkować insuliny. Trzeba ją wówczas podawać w zastrzykach – jak przy cukrzycy typu 1 i przy zaawansowanej cukrzycy typu 2.

Cukrzyca typu 3 – powikłania

Cukrzyca typu 3 jest bardzo niebezpieczna, podobnie jak inne typy cukrzycy. Bez odpowiedniego leczenia oznaczać może poważne powikłania. Wymienić tutaj należy:

• uszkodzenie ścian naczyń krwionośnych, co powodować może zawał serca, udar mózgu, miażdżycę,
• uszkodzenia neurologiczne różnego rodzaju,
• zaburzenia pracy mózgu, w tym chorobę Alzheimera.