Leiszmanioza

Leiszmanioza jest chorobą tropikalną, którą wywołują pasożyty Leishmania. Przenoszone są one przez moskity. Jej objawami są zmiany skórne w postaci rumieni  i owrzodzeń. Leczenie schorzenia jest trudne i długotrwałe. Dlatego tak ważna jest profilaktyka.

Leiszmanioza – krótka charakterystyka

Leiszmanioza to poważna choroba. W postaci skórnej jej objawami są owrzodzenia skóry. Wynikają z pasożytowania w komórkach skóry i tkankach podskórnych pierwotniaków Leishmania. Przenoszone są one przez moskity. 

Leiszmanioza występuje w wielu regionach Azji, Afryki czy Ameryki Południowej. W Europie diagnozowana jest np. w Bułgarii i Rumunii. Odnotowuje się ją w 88 krajach świata. Co roku zaraża się 1,5 mln osób.

Leiszmanioza – przyczyny

Chorobę wywołuje jednokomórkowy pasożyt z rodzaju Leishmania zaliczany do wiciowców. Rezerwuarem pasożyta są osoby chore i zakażone gryzonie czy psy. W przenoszeniu leiszmaniozy biorą udział moskity. 

Zakażenia zdarzają się tam, gdzie temperatura zimą nie spada poniżej 15 stopni Celsjusza. Pasożyt namnaża się w przewodzie pokarmowym owada, a potem przenika do jelita. Tam czeka na możliwość zainfekowania ciała żywiciela. W czasie ssania krwi przez komara, dostaje się on do głębiej znajdujących się tkanek. Zaczyna się namnażać i rozsiewać po organizmie.

Leiszmanioza skórno-śluzówkowa – objawy

W miejscu ugryzienia komara na skórze tworzy się rumieniowa zmiana płaska. Z czasem powstaje guzek. Choroba wylęga się od kilku miesięcy do roku. Wyróżnia się dwie jej postacie – ostrą i przewlekłą. Postać ostra cechuje się ogniskową martwicą skóry, a przewlekła martwicą suchą. 

Zmiany na skórze pojawiają się na szyi, twarzy, stopach, podudziach czy przedramionach. 

Aby zapobiec zakażeniu, trzeba przede wszystkim unikać podróży do krajów endemicznego występowania tej choroby. Przebywając tam, należy unikać owadów, izolować się od osób chorych i unikać kontaktów z psami.

Leiszmanioza – diagnostyka i leczenie

Pojawienie się po egzotycznej podróży owrzodzeń na skórze jest sygnałem, że trzeba odwiedzić lekarza i to specjalistę od chorób zakaźnych. W diagnostyce wykorzystuje się w tym przypadku badanie aspiratu ze zmiany skórnej i badanie histopatologiczne materiału uzyskanego na drodze biopsji. Testy serologiczne są stosowane rzadko, bo często dają wyniki fałszywie ujemne. 

Leiszmaniozę można pomylić z gruźlicą, kiłą, nowotworem skóry, sarkoidozą czy trądem. 

Terapia jest niestety długa i trudna. W pierwszym rzucie choremu podaje się związek 5-wartościowego antymonu dożylnie. Potem stosuje się leki drugiego wyboru np. dapson czy ketokonazol. Dodatkowo wykonuje się zabieg chirurgiczny lub elektrokoagulację w celu usunięcia zakażonych tkanek.