Kleptomania

Kleptomania to niekontrolowana skłonność do kradzieży przedmiotów, które wcale nie są potrzebne. Bywa traktowana jako uzależnienie, zaburzenie afektywne czy zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Kleptomania różni się tym od kradzieży, że nie ma tutaj wyraźnego motywu działania, a akty są powtarzalne.

Kleptomania – krótka charakterystyka

Kleptoman przed kradzieżą czuje napięcie i popęd, który skłania go do działania. Po wszystkim odczuwa satysfakcję. Jego napięcie jest rozładowane. Osoba cierpiąca na kleptomanię nie kradnie z powodu chęci zysku. Zdobych rzeczy nie chce sprzedawać czy wykorzystywać. Często trafiają one na śmietnik. 

Kleptomania niekiedy występuje razem z innymi zaburzeniami psychicznymi. 

Kleptomania – przyczyny

Nie są znane dokładne przyczyny kleptomanii, chociaż badania w tym kierunku trwają od początku XIX wieku. Początkowo uważano, że jest to choroba psychiczna. Potem wiązano kleptomanię ze schorzeniami macicy i zespołem napięcia przedmiesiączkowego. 

Dzisiaj wiadomo, że kleptomankami nie są jedynie kobiety, chociaż tak jest w 75% przypadków. Kleptomania na ogół zaliczana jest do grupy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Niektórzy specjaliści uważają ją za zaburzenie afektywne. 

Kleptomania może mieć związek ze zmianami obserwowanymi w mózgu np. nieprawidłowościami w obrębie płata skroniowego lub czołowego.  Nie jest to jednak potwierdzone.

Kleptomania – objawy

Kleptomania nie jest trudna do zdiagnozowania. Kleptomani zazwyczaj kradną przedmioty o niewielkiej wartości, ale to zmieniać się może z czasem. Są one niekiedy wyrzucane lub rozdawane. Sam akt kradzieży jest na ogół nieprzygotowany. Dlatego 80% kleptomanów w końcu zostaje złapanych na goracym uczynku.

Kleptomania u dzieci

Kleptomania rozwija się zwykle po 14. roku życia. Często diagnozowana jest w okolicach 35. roku życia. Zaburzenie rozwinąć się jednak może także u dzieci w wieku 4-5 lat. To zjawisko sporadyczne i trudne do zdiagnozowania. 

Leczenie kleptomanii

Kleptomanię zazwyczaj leczy się za pomocą środków farmakologicznych, ale eksperci mają na ten temat różne zdanie. Nie istnieje w tym przypadku jeden skuteczny lek. 

Początkowo w terapii wykorzystywano preparaty z grupy inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny. Potem okazało się, że u niektórych osób nie dają rezultatu, a więc mogą pogłębiać problem. Zaczęto więc sięgać po leki przeciwdrgawkowe czy antagonistów opioidów. Coraz większe znaczenie przypisuje się obecnie psychoterapii.