Urobilinogen w moczu – normy

Urobilinogen w moczu to barwnik żółciowy, który jest produktem przemiany materii bilirubiny. Urobilinogen w moczu jest przyczyną charakterystycznego koloru tego płynu organicznego. Bezbarwny urobilinogen zamienia się w ciemną urobilinę w czasie kontaktu z tlenem i jest wydalany z moczem.

Aby ustalić stężenie tego pigmentu, przeprowadzane są ogólne badania moczu. Zazwyczaj jest on zawarty w bardzo małych stężeniach i nie jest wykrywany w badaniu. Niestety, każde podwyższony urobilinogen w moczu może być sygnałem, że organizm toczy choroba narządów wewnętrznych.

Dlaczego wzrasta poziom urobilinogenu w moczu?

Tworzenie D-urobilinogenu zachodzi w jelicie podczas rozpadu barwnika żółciowego (bilirubiny). Wzrost urobiliny w moczu jest ważnym wskaźnikiem wysokiego stężenia bilirubiny we krwi i wskazuje potencjalnie na:

• choroby jelit – zapalenie jelit, zapalenie jelita grubego, zaparcia
• choroby wątroby
• żółtaczkę hemolityczna, która rozwija się w wyniku hemolizy czyli zniszczenia czerwonych krwinek wewnątrz naczyń.

Urobilinogen w moczu 3.2 umol/l to wartość zwykle uznawana za wartość prawidłową. Niemniej jednak, wynik badania należy interpretować w kontekście innych wyników badań laboratoryjnych oraz informacji o stanie zdrowia pacjenta, ponieważ urobilinogen w moczu może być zmieniony w przypadku różnych chorób lub stanów patologicznych.

Urobilinogen w moczu – normy

Podczas podstawowej, ogólnej analizy moczu określa się ilość urobilinogenu oraz bilirubiny w stanie przechodzenia jednej substancji w drugą. Pod wpływem enzymów trawiennych urobilinogen jest utleniany i ponownie wchłaniany, który wraz z krwią dostaje się do nerek, po czym jest wydalany z moczem. Urobilinogen w moczu — co oznacza? Urobilinogen w moczu w dużych stężeniach może wskazywać na obecność poważnych chorób.

Urobilinogen w moczu w normie oznacza jego obecność od 0 do 4 mg na dl, czyli na decylitr, stanowiący jedną dziesiątą litra – 100 ml.  Standardowe paskowe testy wykrywają urobilinogen od poziomu urobilinogen w moczu 0.2 e.u. dl (czasami spotyka się oznaczenie urobilinogen w moczu 2 mg/dl). Prawidłowy pozom oscyluje w granicach urobilinogen w moczu 1.0 eu/dl. Wyższe stężenia urobilinogenu są powodem do kontaktu z lekarzem.

Podwyższony urobilinogen w moczu

Najczęściej znaczny wzrost zawartości UBG związany jest z ostrymi i przewlekłymi chorobami wątroby. Ten:

• zapalenie wątroby
• marskość
• zakrzepica żył wątrobowych
• nowotwór złośliwy wątroby

Zwiększona zawartość urobilinogenu w moczu wskazuje również na:

• zablokowanie dróg żółciowych
• choroby przewodu pokarmowego, zapalenie jelit, zmiany w jelitach
• zatrucie chemikaliami, truciznami, narkotykami, alkoholem, metalami ciężkimi
• niewydolność serca
• zawał mięśnia sercowego
• zniszczenie czerwonych krwinek przy obecności niedokrwistości hemolitycznej
• niedrożność jelit

Czasami wzrost stężenia tego pigmentu jest reakcją organizmu na wprowadzenie ciał obcych do organizmu takich jak protezy, zastawki a nawet kolczyki. Niewielki wzrost UBG, jak również innych ogólnych parametrów klinicznych, jest możliwy u kobiet po menopauzie.

Poziom urobilinogenu dla dzieci i kobiety w ciąży

U kobiet w ciąży wahania poziomu urobilinogenu można zaobserwować przez cały okres brzemienności. Należy jednak dokładnie monitorować stężenie innych składników moczu.

U dzieci w pierwszych dniach życia obserwuje się wzrost poziomu tego pigmentu równolegle z żółtaczką fizjologiczną. Wskaźniki wracają do normy po ustąpieniu objawów żółtaczki u noworodka.

Wskazania do badania UBG

Badanie zawartości urobilinogenu przeprowadza się w ramach ogólnego badania moczu. Szczególną uwagę zwraca się na ten wskaźnik, jeśli pacjent ma takie objawy, jak:

• zaburzenia oddawania moczu, uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, częste parcia, które mogą być fałszywymi sygnałami, nietrzymanie moczu
• ból, pieczenie, swędzenie podczas oddawania moczu
• ciemnienie kału
• kłujące i opasające bóle brzucha i dolnej części pleców
• zmiany koloru, zapachu, i konsystencji w moczu
• zażółcenie skóry i błon śluzowych
• wzdęcia
• uporczywy świąd skóry
• gorycz w ustach
• wyraźne, długotrwałe uczucie słabości

Przygotowanie do analizy i pobrania moczu

Po to, aby uzyskać wiarygodne wyniki analizy, należy odpowiednio się do niej przygotować i zebrać materiał. Kluczowe zalecenia:

• 24 godziny przed planowanym badaniem zaprzestać spożywania pokarmów, które mają właściwości barwiące takie, jak buraki, marchew, rabarbar, szparagi, jeżyny
• na jeden dzień wykluczyć z diety tłuste i pikantne potrawy, przyprawy, marynaty, napoje zawierające alkohol
• ograniczyć aktywność fizyczną
• na kilka dni przed przyjęciem biomateriału należy odstawić leki

Do analizy potrzebny jest mocz zebrany rano, po przebudzeniu, przed jedzeniem. Przed oddaniem moczu należy przeprowadzić czynności higieniczne w czasie, których nie zaleca się stosowania detergentów.

Aby zapobiec przedostawaniu się do moczu fragmentów śluzu nagromadzonego przez noc w cewce moczowej, należy rozpocząć oddawanie moczu, kierując strumień do toalety. Następnie należy wziąć sterylny pojemnik i kontynuować proces opróżniania pęcherza. Konieczne jest jak najszybsze dostarczenie moczu do analizy, optymalnie w ciągu godziny po pobraniu.

Jak obniżyć urobilinogen w moczu?

W przypadku, gdy urobilinogen w moczu występuje w podwyższonym stężeniu pacjentom przepisuje się dodatkowe środki diagnostyczne w celu ustalenia dokładnej przyczyny zaburzenia, w tym:

• badanie krwi w celu określenia stosunku komórek krwi
• chemia krwi
• USG nerek i wątroby
• badania wątroby i dróg żółciowych
• biopsja wątroby z podejrzeniem nowotworów złośliwych w tkankach narządu.

Na podstawie uzyskanych wyników zalecany jest przebieg terapii, który może obejmować:

• Korekta diety, która zawsze jest niezbędna przy poważnych chorobach wątroby i przewodu pokarmowego. Przewiduje ona odrzucenie alkoholu, tłustych i smażonych potraw, wędzonych mięs, słonych dań, ciastek. Zaleca się picie większej ilości czystej wody w ciągu dnia. Dozwolone pokarmy to chudy drób, produkty mleczne, owoce i zielone warzywa.
• Przyjmowanie leków na wątrobę. Jeśli narząd ten uległ zmianom patologicznym, przepisuje się hepatoprotektory w celu ochrony wątroby przed działaniem substancji toksycznych. W chorobach o charakterze wirusowym takich, jak zapalenie wątroby konieczne jest przyjmowanie leków przeciwwirusowych.
• Przyjmowanie środków żółciopędnych w celu stymulacji produkcji żółci.
• Stosowanie środków antyseptycznych, a także środków do uzupełniania ubytków płynów ustrojowych. Leki te są niezbędne w przypadku zatrucia.
• Przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych, co oznacza normalizację mikroflory jelitowej i stymulację funkcji trawiennych. Leki te są zazwyczaj przepisywane na problemy z przewodem pokarmowym.

Jeśli pacjent ma kamienie, które blokują drogi żółciowe, przeprowadza się interwencję chirurgiczną w celu usunięcia takich formacji.